Өдөр цайны цагаар гэрийхнийгээ Дархан явах унаанд суулгахаар авто вокзал ороод ирсээр байтал цайны цаг маань дуусав. Хүүхэд байхад аав ээж хаа нэг тийшээ яваxад гэртээ дүүтэйгээ үлдэхээр нээх л сайхан байна гэж бодогддог байж билээ. Бодвол биеэ дааж эрх чөлөөтэй байх нь сайхан санагддаг байсан байх. Гэтэл одоо бол яг эсрэгээр гэртээ ганцаараа үлдэх туйлын дургүй болж. Болдог бол хамт явмаар байвч ажил хэмээх нэгэн уяа байнаа. Ядаж байхад ээж муужгайг минь авч явалгүй үлдээгээд явав. Муужгайгаа бас маллах ажилтай боллоо. Орой тараад очтол тэр минь тэсэхээс өөр сонголтгүй үлджээ. Муур шиг өөрийн дураар юунд ч баригдахгүй хүссэн газартаа явах юм сан.
Редьярд Киплингийн муурын тухай хөөрхөн өгүүллэгийг багадаа уншиж байсан уу? Уг өгүүллэгт үндэслээд хийсэн нэгэн хүүхэлдэйн кино байдаг ба тэр хүүхэлдэйн кинонд хүн хэрхэн ээрлэг амьтадыг өөртөө дасгасан тухай их эвлэгхэн харуулсан байдаг. Бүх зэрлэг амьтадаас зөвхөн муужгай л өөрийн эрх чөлөөт байдлаа хадгалж үлдсэн цорын ганц амьтан. Киплингийн уг өгүүллэг надад ихэд таалагддаг, ялангуяа амьтадын зан араншин болон сэтгэхүйг тусгаж гаргасан байдал нь... Манайхан ихэнхидээ муурнуудад дургүй байдаг ч миний бодлоор муужгай нь зарим шинж чанараараа эмэгтэйчүүдтэй их төстэй санагддаг тул би мууранд их дуртай. Киплингийн харуулснаар бол муужгайнууд хүч чадал, эрх мэдэл үгүй ч аливаа асуудлыг эвээр эвтэйхэн зохицуулж шийддэг ба ингэхдээ өөрийн хүсэл сонирхолоо ч мартаддаггүй. Их эрхлэнгүй бас аль болох тохилог орчинд байх туйлын дуртай мөн дураараа гэх мэт чанарууд нь эмэгтэйчүүдэд маш тод илэрдэг гэж бодном. Манай муужгай ч хөөрхөн л дөө. Яг Шрекийн муур шиг шав шар бас зарим нэг хүмүүс үнэг гэж андуураад байдаг ккк... Гэрийхнийгээ эргэж иртэл Төөдөтэйгээ эвтэй найртай амьдарч байхаас даа. Ер нь мянгат муурчин болдог ч юм уу..?
Муурсаг,
АРО
No comments:
Post a Comment